روی سکوی کنار پنجره...

اینم یه شعر قشنگ از سیاوش
روی سکوی کناره پنجره
همه شب جای منه
چند ورق کاغذ و یک دونه قلم
همیشه یار منه
کاغذای خط خطی
از کنار در باز پنجره
میپرن توی کوچه
سر حال از اینکه آزاد شدن
نمی دونن که اسیر دل سنگ باد شدن
دیگه بیداری شب عادتمه
همدم سکوت تنهایی من
تیک تیک ساعتمه
حالا من موندم و یک دونه ورق
که اونم از اسم تو سیاه میشه
همه چیم تو زندگی
آخرش به پای تو هدر میشه
چشمونم، فاصله رو از پنجره دید میزنه
دلم اسم تو رو فریاد میزنه
درای پنجره رو تا انتها باز می کنم
تو خیالم با تو پرواز میکنم

قصه دل...

قصه دل ز عشق پر آتش

قصه ای گویدت بسی دلکش

گر ندانی ملامتش کم کن

سخن عشق عاشقان را خوش

اندیشیدن....

                                            من به چشمان تو می اندیشم

و به تکرار هزاران دست

که تو را می نوشند

من به چشمان تو می اندیشم

و به شهری که تو را

با همه خوبی هات

به چراغان دروغین شبانش بخشید

و به دستان تو آموخت که تسلیم شوی

من به تکرار تو می اندیشم

و به غمبارترین لحظه ی خویش

که شکستی در من

و شکستم در خویش .

چشم یا گوش؟!

     به این عقیده نزدیک می شوم که

     مردان از راه چشم عاشق می شوند و

     زنان از راه گوش !

     اما کدامیک پایدارتر است و یا کدامیک معیار مناسب تری ؟!

     کدام راه به شناخت روح آدمی نزدیک است ؟

     چشم ؟ یا گوش ؟

     مکمل این دو شاید زیباتر باشد !

رازعشق

               
       رازعشق

  عشق یعنی لحظه های التهاب

                      عشق یعنی لحظه های ناب ناب

 عشق یعنی قطره و دریا شدن

                      عشق یعنی دیده بر در دوختن

      عشق یعنی در فراقش سوختن

یکی بود یکی نبود

 
شعر ناز طاق کبود از راما:

زیر این طاق کبود یکی بود،یکی نبود
                                             

مرغ عشقی خسته بود که دلش شکسته بود

اون اسیر یه قفس

شب و روزش بی نفس همهء آرزوهاش پر کشیدن بود و بس

تا یه روز یه شاپرک نگاشو گوشه ای دوخت

چشمش افتاد به قفس دل اون بد جوری سوخت

زود پرید روی درخت تو قفس سرک کشید

تو چشم مرغ اسیر غم دل تنگی رو دید

دیگه طاقت نیوورد ،رفت توی قفس نشست

تا که از حرفهای مرغ شاپرک دلش شکست

شاپرک گفت که بیا تا با هم پر بکشیم

بریم تا اون بالاها سوار ابرا بشیم

یه دفعه مرغ اسیر نگاهش بهاری شد

بارون از چشمای مرغ روی گونش جاری شد

شاپرک دلش گرفت وقتی اشک  اون رو دید

با خودش یه عهدی بست،نفس سردی کشید

دیگه بعد از اون قفس،رنگ تنهایی نداشت

توی دوستی شاپرک ذره ای کم نمیزاشت

تا یه روز یه باد سرد میونه قفس وزید

آسمون سرخابی شد سوز برف از راه رسید

شاپرک یخ زد و یخ

مرد و موندگار نشد

چشاشو رو هم گذاشت دیگه اون بیدار نشد

مرغ عشق شاپرکو به دست خدا سپرد

نگاهش به آسموووووووووون تا که دق کردشو مرد...!

آخر عشق

دستت را به من بسپار تا گرمی آن وجودم را پر کند...

گوشَت را به من بسپار تا زمزمه عشق را در آن جاری کنم...

شانه ات را به من بسپار تا آن را تکیه گاه تنهایی کنم...

قلبت را به من بسپار تا آن را در هاله ای از نور نگهداری کنم...

صدایت را به من بسپار تا مهربانیت را تدریس کنم...

چشمهایت را به من بسپار تا گذرگاه عشق را در آن پیدا کنم...

جسمت را به من بسپار تا دمادم آن را گلباران کنم...

همه را به من بسپار تا معنی خواستن را بیاموزم...

تا یاد بگیرم چگونه تو را بپرسم...

تا چگونه با وجود تو در حضور عشق خود را بازیابم ای کاشف عشق...

گل لاله

گل لاله گل لاله نجابت از تو می باره

بمیرم ساقتو کی چید که رنجیدی چنین واره

گل لاله گل ساده گل سنگین و افتاده

تو دشت خشک و بی بارون تو رو می بینم آواره

ای گل ساقه شکسته ای پریشون

درد تو درد من نداره درمون

اگه ابر آسمون بر تو بخیل

کاش که از چشمای من بباره بارون

گل درد رنجتو با تنم یکی کن

تن من فدای تو ای گل دل خون

گل لاله گل لاله نجابت از تو میباره

بمیرم ساقتو کی چید که رنجیدی چنین واره

گل لاله رفته از یاد تن تو

باغچه خونه و گلدون های ایوون

بشکنه دستی که تو صحرا تو رو کاشت

جای تو تو گلدون نه تو بیابون

بس که تنهایی کشیدی برگه هات رو به زواله

فصل تنهایی گذشته برای ما گل لاله

گل لاله گل لاله چه اشکی از تو میباره

بمیرم ساقتو کی چید که رنجیدی چنین واره

گل لاله گل ساده گل سنگین و افتاده

تو دشت خشک و بی بارون تو رو می بینم آواره

گل لاله تو رو به حیاط خونم میبرم

تو باغچه قلبم میکارم

نگو نه تو رو خدا فکر منم باش

آخه تو دنیا فقط من تو رو دارم

گل لاله...

دو تا گل یاس

2 تا گل یاس دیدم. کنارهم، سرهاشون رو به سمت هم خم کرده بودند و عالمی داشتند. انگار

که می گفتند ما خوشبخت ترین گلهای یاس این دیاریم. عطرشون هر عابری رو مست می کرد.

نشستم جلوشون انگار که می خندیدند از این باهم بودن. بهشون گفتم بهتون حسودی می

کنم واسه اینکه من مدتهاست اشکای گل یاسم رو نمی بینم. بوی عطر و عشقش توی زندگیم

گم شده.خوش به حال شما که عطرتون انقدر زیاده که هر عابری رو هم مست می کنید.شب

نم نمک بارونی زد. فردا که رفتم سری به گلهای یاس بزنم دیدم یکی از گلا پرپر شده و اون یکی

هم پژمرده. دیگه سرش رو به هوا نبود. گل یاس پژمرده سرش به سمت زمین بود. اونجا که

دلش پرپر شده بود. یاد دل خودم افتادم. هرچند که پرپر عشق توام اما نگذار بخشکم گل یاس

لطیف من....

عشق حقیقی

 عشق عشق می آفریند.

          عشق زندگی می بخشد.

                      زندگی رنج به همراه دارد.

                                 رنج دلشوره می آفریند.

                                        دلشوره جرات می بخشد.

                                                   جرات اعتماد به همراه دارد.

                                                                 اعتماد امیدمی آفریند.

                                                                                امید زندگی می بخشد.

                                                                                           زندگی عشق می آفریند.

                                                                               عشق عشق می آفریند.

سفر بی انتها

گل بارون زده من / گل یاس نازنینم

می شکنم؛پژمرده می شم / نگذار اشکاتو ببینم

ای گل شکسته ساقه / گل پرپر

که به یاد / هجرت پرنده هایی

توی بغض مبهم چشمات می بینم

که به فکر یه سفر به انتهایی